Leukocyty w moczu w ciąży (leukocyturia) – co oznaczają białe krwinki w badaniu moczu w ciąży?

Leukocyty w moczu (białe krwinki w moczu) a badanie moczu w ciąży

Badanie ogólne moczu to podstawowe badanie wykonywane wielokrotnie w czasie ciąży. Na szczególną uwagę zasługuje obecność w moczu: białka, glukozy, bakterii oraz leukocytów. Każde odstępstwo od prawidłowych wyników badania ogólnego moczu w ciąży wymaga dalszej diagnostyki.

Leukocyty w moczu w ciąży (białe krwinki w moczu) to stosunkowo czuły wskaźnik infekcji układu moczowo-płciowego, stąd stwierdzenie ich obecności w moczu stanowi podstawę do wykonania dalszych badań.

Leukocyty w moczu w ciąży – norma leukocytów w moczu a wyniki moczu w ciąży

Norma leukocytów w moczu wynosi do 5 w polu widzenia (wpw), co odpowiada liczbie bezwzględnej 5 mln/dobę. Taka fizjologiczna ilość leukocytów w moczu wynika z naturalnych mechanizmów obronnych organizmu i ochronnej roli leukocytów w obrębie końcowych odcinków układu moczowego.

Obecność leukocytów w moczu, w ilości powyżej 10 wpw, określane są mianem leukocyturii. Duże ilości leukocytów w moczu, powodujące jego (widoczne gołym okiem) zmętnienie, określane są natomiast mianem ropomoczu.

Czy podwyższone leukocyty w moczu w ciąży zawsze świadczą o chorobie? Niekiedy przyczyną znacznej ilości leukocytów w moczu jest nieodpowiedni sposób pobrania moczu do badania. Kluczowe dla uniknięcia fałszywego wyniku badania moczu jest dokładne podmycie okolic płciowych przed pobraniem moczu do badania i oddanie moczu ze środkowego strumienia.

Taki wynik badania moczu w ciąży nie powinien zatem niepokoić, oczywiście, o ile wykazano nieprawidłowe pobranie moczu poprzez powtórzenie analizy moczu i uzyskanie wyniku prawidłowego.

Podwyższone leukocyty w moczu w ciąży – co oznacza leukocyturia w ciąży?

Jeśli wykluczony jest wpływ nieodpowiedniego pobrania moczu do badania, podwyższone leukocyty w moczu w ciąży mogą wskazywać na toczący się proces zapalny w obrębie układu moczowo-płciowego. Z racji szczególnej sytuacji kobiety w ciąży każda taka infekcja może być groźna zarówno dla kobiety, jak i dla dziecka.

Infekcje układu moczowo-płciowego mogą przebiegać bezobjawowo (czyli np. nie jest są obecne ból i pieczenie podczas oddawania moczu)– wtedy jedynym sposobem ich detekcji jest badanie ogólne moczu. Z tego względu badanie moczu w ciąży wykonywane powinno być raz w miesiącu.

Zazwyczaj infekcji towarzyszy – oprócz leukocyturii – także bakteriuria, czyli obecność bakterii w moczu. Bakterie w moczu nie powinny być obecne, zatem każda ich ilość wymaga potwierdzenia wykonaniem posiewu moczu (posiew moczu w ciąży).

Takie badanie bakteriologiczne moczu w ciąży stanowi podstawę diagnostyki infekcji i wdrożenia antybiotykoterapii. Podczas infekcji układu moczowego możliwa jest obecność krwinek czerwonych w moczu (krwinkomocz), białkomocz oraz podwyższone nabłonki w moczu.

Izolowana leukocyturia w ciąży, czyli podwyższone białe krwinki w moczu bez obecności bakteriurii, wskazuje na takiej schorzenia, jak:

• kamica nerkowa,
• śródmiąższowe zapalenie nerek,
• zapalenie jajników,
• kłębuszkowe zapalenie nerek,
• zakażenie bakteriami atypowymi (chlamydią, mycoplasmą, ureaplasmą).

Leukocyturia w ciąży – co robić w przypadku podwyższonych leukocytów w moczu w ciąży?

Izolowana leukocyturia w ciąży wymaga zdiagnozowania i wdrożenia leczenia adekwatnego do stwierdzonej choroby. Jeśli przyczyną podwyższonych leukocytów w moczu jest natomiast infekcja dróg moczowo-płciowych, potwierdzona dodatnim wynikiem posiewu moczu, konieczne jest jak najszybsze wdrożenie antybiotykoterapii. Dlaczego? Aby nie pojawiło się odmiedniczkowe zapalenie nerek lub komplikacje położnicze.

Najgroźniejsze z nich to:

• pęknięcie błon płodowych,
• nadmierna czynność skurczowa macicy,
• poród przedwczesny,
• infekcje okołoporodowe.

Leukocytoria w ciąży – leczenie

Leczona jest każda infekcja układu moczowego w ciąży (także ta bezobjawowa). Zalecane antybiotyki w ciąży to: nitrofurantoina, amoksycylina z kwasem klawulanowym, cefaleksyna, cefuroksym czy amoksycylina. Terapia trwa 7–14 dni i wymaga wykonania kontrolnego posiewu moczu w okresie tygodnia po zakończeniu terapii.