Kiedy mówimy o sferze seksualnej człowieka, możemy skoncentrować się na tym, co powszechnie uważane jest za normę, bądź omówić różne zaburzenia seksualne. Do tych wzbudzających ogromną ciekawość zaliczana jest nimfomania. Pod tym terminem kryje się po prostu hiperseksualność, czyli – mówiąc nieco inaczej – uzależnienie od seksu. Nimfomania to termin używany w odniesieniu do kobiet – w przypadku panów mówimy o satyryzmie (satyriasis). Czym dokładnie jest nimfomania i kiedy wymaga leczenia?
Nimfomania – przyczyny, objawy, leczenie
Co to jest nimfomania?
Nimfomania to termin używany na określenie hiperseksualności u kobiet. Jest to dysfunkcja seksualna, którą charakteryzuje nadmierny popęd seksualny. To oznacza, że osoba, u której stwierdzona została nimfomania, odczuwa silną i nieustanną potrzebę odbywania stosunków seksualnych. Cechą charakterystyczną jest to, że często przedkładana jest ona nad inne potrzeby.
Objawy nimfomanii to jednak nie tylko nadmierny popęd seksualny, ale również bardzo rozbudowane fantazje i potrzeba ich realizacji. Kompulsywne zachowania seksualne bardzo często są przypadkowe, co oznacza, że kobieta cierpiąca na nimfomanię nawiązują przygodne znajomości. Ciągłe pożądanie seksualne prowadzi do ryzykownych zachowań w tym obszarze, co może wiązać się między innymi z chorobami płciowymi.
Jakie są cechy charakterystyczne nimfomanii?
Nimfomania to zaburzenie seksualne, którego najbardziej charakterystycznym przejawem jest ciągła potrzeba odbywania stosunków seksualnych. To oznacza, że zachowania seksualne są naprawdę częste. Kobieta cierpiąca na to zaburzenie seksualne może uskarżać się na natrętne myśli o seksie, które towarzyszą jej w różnych okolicznościach.
Do tego dochodzi między innymi:
- trudność z powstrzymaniem się od podejmowania zachowań seksualnych;
- poświęcanie znacznej części życia na zaspokajanie potrzeb seksualnych;
- częste zmiany partnerów.
Jakie są przyczyny nimfomanii?
Przyczyny nimfomanii mogą być bardzo różne – pod tym względem nie różni się ona od wielu innych zaburzeń psychicznych, których etiologia jest często mocno skomplikowana. Wielu specjalistów wskazuje, że nimfomania pod pewnymi względami podobna jest do zaburzenia obsesyjno- kompulsywnego. To właśnie dlatego pojawia się pogląd, że za pojawienie się nimfomanii odpowiadają czynniki biologiczne.
Wskazuje się również, że nimfomania występuje często u kobiet, które charakteryzuje niskie poczucie własnej wartości. Podejmowanie częstych stosunków płciowych jest wówczas sposobem na poprawę własnego wizerunku – kobieta udowadnia sobie, że jest atrakcyjna. Przecież gdyby było inaczej, to mężczyźni nie chcieliby z nią seksu.
Zdarza się, że nimfomania występuje u kobiet będących ofiarami wykorzystywania seksualnego. Specjaliści podkreślają, że wówczas seks staje się sposobem na zmniejszenie odczuwanej traumy.
Jakie konsekwencje pociąga za sobą nimfomania?
Nimfomania pociąga za sobą szereg poważnych konsekwencji. Jak już wspomniałam, objawy nimfomanii to między innymi nawiązywanie przypadkowych stosunków płciowych. To oznacza, że kobieta, u której występuje nimfomania, narażona jest zakażenie chorobami przenoszonymi drogą płciową. Zalicza się do nich między innymi rzeżączkę oraz kiłę. Realizacja potrzeb seksualnych może doprowadzić również do zakażenia wirusem HIV.
Przygodny seks, który często wybierają nimfomanki, nie jest aprobowany przez otoczeniu społeczne. To oznacza, że nimfomania może generować konflikty z bliskimi, którzy nie akceptują takiego sposobu życia. Do tego dochodzi trudność, czy często wręcz niemożność stworzenia trwałego związku. Nimfomanki, mimo tego, że prowadzą aktywne życie seksualne, często czują się bardzo samotne. To może sprawiać, że ich często i tak niska samoocena obniża się jeszcze bardziej. Dochodzi do powstania błędnego koła, którego przerwanie jest bardzo trudne.
Nimfomania oznacza zaabsorbowanie seksem. To często przekłada się na życie zawodowe – okazuje się, że nimfomanki nierzadko zaniedbują obowiązki, koncentrując się tylko na tym, aby znaleźć kogoś, z kim mogłyby uprawiać seks. Zdarza się, że składają propozycje współżycia współpracownikom, co często generuje dodatkowe problemy w relacjach.
Warto dodać, że nimfomania to często również zaburzenia nastroju, które nierzadko wymagają wdrożenia odpowiedniego leczenia farmakologicznego. Należy jednak wyraźnie zaznaczyć, że leki może przepisać wyłącznie lekarz.
Czy nimfomania wymaga leczenia?
Z uwagi na to, że objawy nimfomanii mogą generować szereg problemów, kobiety dotknięte tym problemem powinny zgłosić się na terapię. W przypadku tego zaburzenia bardzo dobre efekty przynosi psychoterapia poznawczo-behawioralna lub terapia psychodynamiczna. Jeśli nimfomania współwystępuje razem z innymi zaburzeniami, niezbędne może okazać się leczenie farmakologiczne.
Celem terapii jest zapanowanie nad zachowaniami seksualnymi, które przynoszą szkody. Wspólnie z terapeutą kobieta dotknięta nimfomanią będzie uczyć się m.in. rozpoznawać tak zwane wyzwalacze. Leczenie nimfomanii to zawsze proces długotrwały, który wymaga cierpliwości i zaangażowania.
Nimfomania to poważne zaburzenie, które istotnie wpływa na funkcjonowanie dotkniętej nim kobiety. W przypadku nimfomanii pojawić mogą się poważne problemy emocjonalne, wystąpić może silne poczucie winy. Aby skutecznie rozprawić się z nimfomanią i nauczyć się zapobiegać nawrotom, niezbędne jest przejście psychoterapii. Warto jednak pamiętać, aby postawić na doświadczonego psychoterapeutę, który specjalizuje się w tego rodzaju problemach. Na szczęście dzisiaj znalezienie takich specjalistów w Polsce nie stanowi większego problemu. Dzięki pomocy psychologa – psychoterapeuty można osiągnąć sukces: intensywne poszukiwanie partnerów seksualnych w celu odbywa stosunku seksualnego przestanie zaprzątać osobę dotkniętą zaburzeniem.
Bibliografia
- Z. Lew-Starowicz. Leczenie czynnościowych zaburzeń seksualnych. PZWL, 1985
- S. Jakima, Ł. Mulde -Nieckowski, A. Bileczyk. Hiperseksualność. PZWL, 202
Katarzyna Krakowiak
Psycholog
Absolwentka psychologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II, studiów podyplomowych z zakresu seksuologii klinicznej pod kierunkiem profesora Zbigniewa Lwa-Starowicza oraz Studium Interwencji Kryzysowej. Ukończyła szereg szkoleń i kursów między innymi z zakresu metod diagnostycznych w seksuologii, technik pracy z pacjentami z hiperseksualnością, zaburzeniami preferencji seksualnych, prewencji zachowań suicydalnych. Obecnie w trakcie szkolenia psychoterapeutycznego w nurcie poznawczo-behawioralnym.
Komentarze i opinie (0)